Mazi Kalbimde Yaradir... Hersey hazin bir hatiradir...

siyah onluklerimiz vardi o zamanlar, kimimizin dantelden orulmus yakaliklari, naylondan sepet beslenme cantalarimiz vardi ve bozuk olanlar lastik takardi... uzaktan kumandali arabalarimiz yoktu belki ama oyunlarimiz coktu... Bayramlar eskimemisdi daha... kiz kaciran... catapat patlatan haylaz erkek cocuklarinin sesleri gelirdi mahallelerden... seker toplardik butun cocuklar toplanip...seker bayramlari ramazan bayrami olmamisti henuz ve tek tuk mendil veren teyzeler vardi... tetris de yoktu bilgisayar oyunlarida... sek sek tasimizi atmamastik daha ve kurtarmali yakalamac oynuyoduk hep birlikte... simdi butun arkadaslarimi kurt yapsamda saklambac oyunlarimda kimse cikmiyo artik... elma armut desemde ses yok...herkes atari oynamaya gitmis... kimsenin patlak toplari yok ve kimse gelip balkonumuzun altindan oynamaya cagirmiyor... Kan kardesde olmuyor kimse... kimse alip topunu eve gidecek kadar mizikci degil ama biz o mizikci arkadaslarimizi bile ozledik... yerli mali kutlaniyormu okullarda bilmiyorum... birileri evde birseyler hazirlayip okula goturuyormu hala... okuldan cikarken birileri golgelerin gucu adina guc bende artik diye bagiriyormu bilmiyorum ama...benim gucum kalmamis gibi... karbon kagitlarimiz vardi 23 nisanda sinifimizi susledigimiz... okulun kapisindaki saticidan leblebi tozu alip yedigimiz zamanlar... bide emzikli sekerlerimiz vardi... seker kiz kendilerimiz... oyunlarimiz vardi onun icin soyledigimiz `seker kiz kendi antoniyle evlendi bunu duyan liza kiskancliktan geberdi` o zamanlar iyi karakterler icin cok uzuldugumuz zamanlardi... hepimiz uzuluyoduk dallastaki pemilanin cocugu olmuyo diye... ceyarsa yakalasak bi kasik suda bogacagimiz bi adamdi... siyah ince coraplarin ustune beyaz corap kivirdik biraz buyunce mudurden kacarak... asik olduk sonra arkadaslik teklifleri aldik sevdigimiz cocuklardan...daha cikmayi bilmiyorduk... kahkullerimizi yandan ayirip kayik yaka kazaklar giydik formalarimizin ustune ve cengiz kurtoglunu dinlemeye basladik... bazilarimizsa modern talking... samantha fox...wham... klasorlerimizin ustune posterler yapistiriyoduk ve gazeteler daha yeni maket evler vermeye baslamisti... gercek evleri veren yoktu henuz... tan gazetesi poset icinde satilmaya baslamamisti daha ve hepimiz sakalli bebegin soyledigi kiyamet gununu bekliyoduk bayramda... ve tv iki kanalliydi artik... zaman degismisti ama teknoloji hala bozamamisti cocuklugumuzu... erkekler spor ceketler giyip kollarini kivirmaya baslamisti... vatkalarimizsa kulaklarimiza kadardi ama havaliydik... yeke dedigimiz lastikli ayakkabilar vardi pileli kotlarimizin altina giydimiz... lewis cikmamisti ve kimse kro degildi... oyunlarimiz artik ac kapiyi bezirganbasi degildi... buyumustuk ve cekirdek yiyip valeybol oynuyoduk mahallelerimizde... bakkallar duruyodu kosebaslarinda hala... yasitlarimiz olan oglanlarda birakmisti kiz kaciranlari ve biz farkinda degildik arkamizdan gelen nesilin bizim biraktigimiz oyunlari almadiginin... onlarin unutulacagini bilmiyoduk henuz... pazar konserlerinden nefret ederdik pazar gunleri hep pazar sinemasini beklerdik... icraatin icinden gosterilirdi televizyonlarda bizse kalem sallayarak konusan o tombul adamin hayatimizi degistirdiginin farkinda bile degildik... sonra bigun bi baktik ki herkesi annesi cagirmis sanki... sonra hepimiz cagirir olmusuz kendi cocuklarimizi... o oyun yerlerini biraktigimiz gibi mahalleride terkettik yavas yavas... sonra o ulkeleri... degisen seylerin yillar sonra farkina vardik... sonra ne cok sey degisti dedik kendi kendimize... sonra iste boyle arada bir hatirlayip sadece gulumsedik... ama simdi sansli oldumumuzun farkina vardik... cunku biz oyunlari ve bayramlari olan son cocuklardik...