evde kaldım :)

Son zamanlarda sürekli kendimle hesaplaşır gibiyim. Eski insanların ilişkilerini göz önüne getirdiğimde 40 yıl evli kaldıklarını, beraberce maddi manevi bir çok şeyi paylaştıklarını ve bugün hala ilk günkü kadar mutlu ve çok güçlü ilişkileri olduğunu görüyorum. Peki bugün ne değişti de güvensiz, mutsuz, umutsuz ilişkiler yaşıyoruz? İlişkinin temeli güvendir ama ben güvenemiyorum karşımdaki insanında güvenemediğini düşünüyorum. Ama neden? Ben bu soruyu çevremdeki tanıdıklarıma yönelttiğimde karşıma doğru insanın daha çıkmadığını söylüyorlar Buda benim için geçerli bir sebep değil aslında. 26 yaşında biriyim, artık düzenli bir gelecek istiyorum ama olmuyor. Her seferinde güvensizliklerle, üzüntülerle, umutsuzluklarla biten ilişkiler içine giriyorum. Karşımdaki insanında bunu yaşadığını görüyor, onunda bir o kadar yıprandığını fark ediyorum. Peki bunun suçlusu kim? Daha ilişkinin başında yıkımlara uğruyorsanız bunu hangi temele dayandırarak senelerce sürdürebilirsiniz ki?

Hayırlısı olsun demekle hayatı ertelemek beni üzüyor. Bazen evlenmiyor musun diye sorduklarında ne yapıcam evlenip böyle iyi diyip geçiştiriyorum ama gelin birde yüreğime sorun kim istemez ki

Mutluluk vitrinde satılık aç gözlerle bakıyorum. Almak için bende beni emeğimi satıyorum, gençliğimi satıyorum..

zaman değişti.... bundan 20 sene sonrasını,bizim çocuklarımızın yaşayacağı aşkları,sevgileri vb duyguların boyutunu düşünmek bile istemiyorum..

Evlenemiyoruz ki çocuğumuzu düşünelim